Planuję sobie dzień i...

Jakiś czas temu przeczytałam, że jeżeli chcesz rozśmieszyć Boga, to sobie coś zaplanuj. Przeczytałam, uśmiechnęłam się i nic sobie z tego nie robiłam. Od zawsze jestem mistrzem planowania i scenariuszy alternatywnych. Jak do tej pory wszystko udawało się zgodnie z którymś z przygotowanych wcześniej wariantów, więc dlaczego naraz ma się zmienić.

Ale właściwie się zmienia. Zmieniło się dużo, kiedy pojawiła się Zośka, a później zwierzęta. Naraz okazało się, że planowanie zmienia się w zbiór luźnych możliwości. Już nie ma zadań do wykonania w konkretne dni, a jest lista obowiązków czy przyjemności do realizowania w mniej lub bardziej sprzyjających okolicznościach. Już się nauczyłam, że Zośka zachoruje w piątkowy wieczór, a weterynarza będziemy szukać z pewnością w niedzielę. Dobrze jest przeczytać chociaż jedną stronę w książce, bo i tak jest to więcej niż nic. Dzielę prace na etapy i staram się nie denerwować, że końca cały czas nie widać. Łapię chwile, a minuty urastają do rangi godzin. Każda skreślona z listy pozycja jest małym zwycięstwem, za którą można sobie przyznać nagrodę. Plan tygodnia modyfikuję na bieżąco, żałując, że regularne kiedyś spotkania stają się tylko 'ad hoc'ami. Z jednej strony jeszcze walczę z materią, ale z drugiej coraz bardziej ją akceptuję. I coraz bardziej cieszę się z tego, co mi się przytrafia.

Na szczęście w tym całym obłędzie codzienności, natura nie stoi w miejscu i przybliża nas i do lata i do remontu, który jest obecnie największym punktem na agendzie.

W tym roku nie będę więc pracować dużo w ogrodzie. Ograniczę się do małej grządki ziół i warzyw, a z kwiatów zostanie to, co już jest zasadzone. Nagrodą za to muszą być kwiaty mojej magnolii! Czekałam na nie trzy lata!